Always there...and back again...in 3d Middle Earth

Πίσω στη Μέση Γη...εκεί που αρχίσαν όλα...στη μαγεία,στο Shire και στις υπέροχες στρογγυλές πορτούλες του,στον ηρωισμό, στο ότι ακόμη και το μικρότερο πλάσμα μπορεί να αλλάξει τα μελλούμενα.
Ανυπομονησία...συγκρατημένη μεν αλλά ανυπομονησία.Και λίγος φόβος για το αν θα καταφέρω πάλι να βουτήξω τόσο βαθειά στα νερά της Μέσης Γης όπως είχα κάνει την προηγούμενη φορά. Αυτά ήταν τα συναισθήματά μου πριν δω το Hobbit.An Unexpected Journey
Λίγο το στροβιλιστικό πραγματικά για τον αμφιβληστροειδή 3d, λίγο οι παλιοί μου γνώριμοι πρωταγωνιστές(όλοι τους κοσμούν ακόμη τους τοίχους του δωματίου μου), νέα πρόσωπα αλλά και νέοι κόσμοι με έβαλαν για τα καλά στα έγκατα της Μέσης Γης αυτή τη φορά.Στη Moria και το Erebor.Στα χαμένα βασίλεια των Νάνων.
Το The Hobbit :An Unexpected Journey είναι μία πολύ καλή προσπάθεια επανεφεύρεσης του κόσμου του Tolkien.Μία φιλότιμη προσπάθεια για επαναφορά του χαμένου κλέους των ταινιών φαντασίας, που αντί να ακμάσουν στην μετά Άρχοντα εποχή, ολοένα και παρήκμασαν φέρνοντας στις αίθουσες,απογοητευτικές προσπάθειες τύπου Το Χρονικό της Νάρνια, Golden Compass, Χιονάτες και άλλες μετριότατες τελικά παραγωγές.Ωραιότατη μουσική με δανεισμένα πολλά στοιχεία από την προηγούμενη δουλειά του Howard Shore για τον Άρχοντα, υπέροχα πλάνα της Νέας Ζηλανδίας, θάρρος, συντροφικότητα.
Εδώ έρχεται αναπόφευκτα για κάποιους η σύγκριση με το Lord Of The Rings.Στο μόνο σημείο που συμφωνώ είναι πως είναι δυστυχώς χρονολογικά ετερόφωτη.Όπως πολύ σωστά το διάβασα σε μία κριτική.Όλη η λάμψη της ταινίας πηγάζει από το κινηματογραφικό της προοίμιο:το αξεπέραστο Lord Of The Rings.Δεν φταίει ο Peter Jackson γι' αυτό.Απλά το Hobbit γυρίστηκε μετά τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, και δεν υπάρχει το σημείο της έκπληξης που υπήρχε στο πρώτο κινηματογραφικό ταξίδι στον φανταστικό κόσμο της Μέσης Γης.Το ίδιο θα ισχυριζόταν κάποιος για τον Άρχοντα αν είχε γυριστεί μετά από το Hobbit .Μια τέτοια είδους σύγκριση αδικεί το συνολικό έργο και ενώ 2 ακόμη ταινίες είναι στα σκαριά για να βγουν στις αίθουσες.Γι αυτό κρατάω σχόλιο παρακάτω.
Ο Peter Jackson λειτούργησε εκ του ασφαλούς αλλά και με μεγάλη μαεστρία.Είχε έτοιμη την τεχνογνωσία, την αρτιότητα της παραγωγής και τους συνεργάτες, Πέρα από τις ακόμη πιό ζαλιστικές 3d λήψεις και τα εφέ, ωστόσο μόλις οι 2 από τους 14 νέους χαρακτήρες ξεχωρίζουν: Ο Bilbo Baggins και ο Thorin Oakenshield. Ο Bilbo μόνο και μόνο από την σπιρτόζικη ερμηνεία του Martin Freeman παίρνει σάρκα και οστά με πολύ αποτελεσματικό τρόπο.Η περίπτωση του νάνου Thorin που ερμηνεύεται εξαιρετικά από τον Richard Armitage, μου άρεσε αλλά σεναριακά με δίχασε.Θύμιζε περισσότερο Dunedain παρά Νάνο.Ήταν στιγμές που έμοιαζε με μία τέλεια μείξη Aragorn και Boromir.Κοινώς, η προσέγγιση του χαρακτήρα ήταν πιο κοντά σε ανθρώπινα δεδομένα κι όχι δεδομένα Νάνου.Από την άλλη, με αυτή την προσέγγιση, το κοινό μπορεί να ταυτιστεί περισσότερο μαζί του.
Κάπου εδώ, σαν φανατική θαυμάστρια του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών θα ήθελα να εκφράσω ένα μεγάλο μου παράπονο, που είμαι σίγουρη πως έχουν κι άλλοι θαυμαστές της 1ης τριλογίας :Από πού κι ως που ένα μόνο βιβλίο μεταφέρεται σε 3 ταινίες, και μία λογοτεχνική τριλογία πιάνει μόνο μία ταινία για κάθε βιβλίο;;Αν βάλεις και τα appendices τότε μιλάμε πως ο Άρχοντας χρειαζόταν από μόνος του για να μεταφερθεί σωστά τουλάχιστον 7 ταινίες!!Κι έχοντας κατά νου τα "σπασίματα" κινηματογραφικών μεταφορών λιγότερο ποιοτικών και περιεκτικών βιβλίων όπως του Harry Potter ή ακόμη χειρότερα του τελευταίου Twilight(!!!), όσο να πεις θλίβομαι που δεν είδα περισσότερα πράγματα του Lord Of The Rings, ούτε καν από τις Extended Editions που κυκλοφόρησαν σε Dvd αργότερα!Δεν πειράζει όμως...ας μικρύνω κι ας παραμείνω ως άλλη Galandriel σε αναμονή για τις επόμενες 2 ταινίες του The Hobbit, και με την ελπίδα πως θα βγουν κάποτε κι εξτρά μονταρισμένες σκηνές για το Lord Of The Rings. Η ελπίδα άλλωστε, όπως και το One Ring, πεθαίνουν τελευταία!
Εν κατακλείδει,δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική, σε καμία περίπτωση!Αγάπησα τόσο πολύ τη Μέση Γη, που πάντα θα δράτωμαι οποιασδήποτε ευκαιρίας επιστροφής σε αυτή!

Υ.Γ.

Όταν είδα το Return Of The King πριν 9 χρόνια (πέρασε κιόλας τόσος καιρός!!!!!) ρώτησα τον εαυτό μου : "Can you promise me I will come back?"
Η απάντηση που πήρα βλέποντας την πρώτη ταινία του The Hobbit:An Unexpected Journey, ήταν ακριβώς όπως το είπε ο Γκάνταλφ...“No... and if you do, you will not be the same.”
Κανείς μας δεν είναι πια ίδιος.Μένουμε νοσταλγοί της πρώτης μας αγάπης και παντοτινής.Σαν το υπέροχο νοσταλγικό τραγούδι του The Hobbit , Misty Mountain Song...

Far over the misty mountains cold
To dungeons deep and caverns old
We must away ere break of day
To seek the pale enchanted gold.

The pines were roaring on the height, 
The winds were moaning in the night.
The fire was red, it flaming spread;
The trees like torches biased with light...

I'm the King Of The 3D World!!!

100 χρόνια μετά το πολύνεκρο ναυάγιο, που συγκλόνισε τον κόσμο...1.516 ψυχές που χάθηκαν στον παγωμένο Ατλαντικό, 713 επιζώντες που εζησαν την απόλυτη εμπειρία της ανθρώπινης ματαιοδοξίας και μεγαλομανίας, 1 ταινία, 11 Όσκαρ κι ένας βασιλιάς του Σινεμά:ο James Cameron.
Δεν είχα δει την ταινία στο σινεμά 15 χρόνια πριν, και προκάλεσε φρενίτιδα όπου κι αν προβλήθηκε.Τότε που γιαγιάδες με τα εγγόνια τους σηκώθηκαν από τον καναπέ για να πανε να δουν την υπέρτατη ταινία καταστροφής.Και το είχα απωθημένο.Γι αυτό και πήγα τώρα.Όχι για το 3D μιας που έχω πλέον απογοητευτική εμπειρία από και καλά 3D επανεκδόσεις μεγάλων blockbuster, που απλά κοροιδεύουν τον θεατή.Πήγα για το τιμής ένεκεν από τα 100 χρόνια του ναυαγίου.
Ποτέ δεν με συγκίνησε το love story...ούτε η παιδική ομορφιά του Dicaprio. Ούτε το unhappy ending.
Πάντα με συγκλονιζε το πλοίο!!Οι επιμέρους ιστορίες που διάβασα 15 χρόνια πριν για τους πραγματικούς πρωταγωνιστές της τραγωδίας. Τα απίστευτα πλάνα του James Cameron!Το πόσο πιστά απέδωσε το τραγικό αυτό συμβάν.Την υπέροχα ταιριαστή μουσική του James Horner.Το οτι 15 χρόνια μετά ο κόσμος έχοντας δει πολλές φορές την ταινία είτε στο σινεμά είτε σε dvd ή bluray, συμμετείχε ενεργά στα τεκταινόμενα της ταινίας. Η "υγρασία" που επικράτησε και πάλι για τον θάνατο του Jack Dawson και τόσων άλλων στο τελευταίο μισάωρο της ταινίας. Η αίσθηση αγνότητας και ρομαντισμού που αποδίδεται από κλασικά πλάνα όπως αυτό με το ζευγάρι στην πλώρη, ή την πολυσχολιασμένη και πολυσατυρισμένη σκηνή του χεριού στο αυτοκίνητο την ώρα που το ζευγάρι αισίως..."το κάνει".
Το 3d δεν μου είπε τίποτα...απλά πλέον μπορώ να λέω πως είδα κι εγώ τον Τιτανικό στο σινεμα...Κι εκεί έρχομαι γι άλλη μια φορά να θαυμάσω τη διαχρονικότητα μερικών ταινιών.Και να παραδεχτώ πως μερικοί καλλιτέχνες τόσο τελειομανείς όσο ο James Cameron, μπορούν ακόμη να συγκινούν τον κόσμο όπως και 15 χρόνια πριν.Και σε συμβατική μορφή να έβγαινε η ταινία, πάλι το ίδιο θα ένιωθα.Πάλι την ίδια απήχηση θα είχε στο κοινό.
Για το ίδιο το τραγικό συμβάν που από τότε πέρασαν 100 ολόκληρα χρόνια δεν χωρούν πολλές λέξεις.Μόνο ανάπαυση στις τόσες ψυχές που χάθηκαν από την ανθρώπινη ματαιοδοξία που έμελλε εκείνο το βράδυ να μεταμορφωθεί σε παγόβουνο σκληρό και κοφτερό και να καταφέρει να βυθίσει το "αβύθιστο".Αλήθεια ποιός είπε πως ο Τιτανικός σαν ταινία δεν περνούσε μηνύματα;Αρκεί μόνο να κοιτάξει κάποιος στον καθρέφτη του και να ψάξει στην ξαστεριά να βρει το δικό του παγόβουνο μεγαλομανίας...

Όσο για τους επιζώντες;Ταιριάζει απόλυτα αυτό που λέει η ηλικιωμένη πλέον Rose στους έκθαμβους ακροατές της: "Afterward, the seven hundred people in the boats had nothing to do but wait...wait to die, wait to live, wait for an absolution which would never come."

Υ.Γ.

Η παραπάνω φωτογραφία πάντα μου άρεζε.Δεν προμηνύει με τίποτα την επερχόμενη καταστροφή.Σ'αυτήν, ο Τιτανικός ταξιδεύει καμαρωτός στο παρθενικό του ταξίδι, με ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα να τον συντροφεύει και 2.229 ανθρώπους να θαυμάζουν το θέαμα...3 μέρες μετά αισίως ο Τιτανικός φτάνει στην Νέα Υόρκη.2.229 ψυχές συνεχίζουν τη ζωή τους, στη Γη της Επαγγελίας...Every night in their dreams...Their hearts would go on...

My name is Hunt...Ethan Hunt

Τί χρειάζεται κανείς για να περάσει καλά παρακουλουθώντας την 4η περιπέτεια του Ethan Hunt;


Καλή Παρέα που να ξέρει να αναγνωρίζει απέξω κι ανακατωτά τα δεκάδες πολυτελή αυτοκίνητα που παρελαύνουν μπροστά στον διψασμένο για θέαμα αμφιβληστροειδή, από Ferrari μέχρι την χορηγό προφανώς BMW.
 Κατά τ' αλλα, η προσωπική μου διαδρομή με τον πράκτορα Ethan Hunt (κατά κόσμον Tom Cruise) ξεκίνησε το 2000, γνωστό ως Millenium, όταν είδα το Mission Impossible 2 στους κινηματογράφους.Τότε είχα λατρέψει τη στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία του John Woo με τις απίστευτες λήψεις και την πολύ καλή και ταιριαστή μουσική του Hans Zimmer...Μετά ακολούθησε το MI -3 που δεν με ενθουσίασε αλλά άρχισε να βάζει στο καστ δυνατά υποκριτικά ονόματα όπως τον τότε άρτι βραβευθέντα με Όσκαρ Α' Ανδρικοού Ρόλου Philip Seymoy Hoffman...και τώρα έφτασε η ώρα για το Πρωτόκολλο Φάντασμα.
Διασκεδαστική Ταινία.Όλα τα λεφτά στον Tom Cruise που συνεχίζει να συναρπάζει τα κινηματογραφικά πλήθη, σκαρφαλώνοντας στο υψηλότερο κτίριο στο Ντουμπάι, χαρίζοντας μια από τις πιό συναρπαστικές στιγμές κινηματογραφικής υψοφοβίας.Στυλ, χλιδή και πολεμικές τέχνες ταξιδεύουν στα πιό πλούσια μέρη, και αν μή τί άλλο προσφέρουν διασκεδαστικές ατάκες και στιγμές.
Ειδική μνεία, θα κάνω σε έναν δευτερεύοντα  ρόλο ενός από τους καλύτερους ηθοποιούς που έσκασαν μύτη τα τελευταία χρόνια και που αμά τη εμφανίσει του, η ταινία παίρνει καλύτερες διαστάσεις.Jeremy Renner...από τους πιό εκφραστικούς και στυλάτους ηθοποιούς της γενιάς του, που όπως πολύ επιτυχημένα υποσημείωσε η προαναφερόμενη καλή παρέα, πιθανόν στον μέλλον να είναι και ο νέος James Bond...
Αν θες να περάσεις ένα όμορφο βράδυ, δεν έχεις παρά να εμπιστευτείς τον Tom και την παρέα του.Εγγυημένο αποτέλεσμα, ποιοτικό θέαμα, και ανυπομονησία μέχρι την επόμενη περιπέτεια του Ethan Hunt.
Looking forward for MI-5!!

Μα...πού πήγαν οι Volturi???

Δεν ξέρω πόσο θετικό ή αρνητικό είναι αυτό,αλλά με το ερώτημα του τίτλου της αποψινής ανάρτησης, αποχώρησα από τα multiplex.Ακόμη ένα άλλο ερώτημα που προσπαθώ να απαντήσω αλλά θα περιμένω για να δώ και το τέλος αυτής της μεταφοράς πετυχημένης σειράς βιβλίων σε επιτυχημένη (εισπρακτικά) κινηματογραφική διασκευή είναι το εξής:Πού οφείλεται όλη αυτή η μανία που υπάρχει με την εν λόγω τετραλογία;(τριλογία στα βιβλία;)
Παρακολουθώντας την πρώτη ταινία Twilight, για τον έρωτα μιας απλής κοπέλας - μαθήτριας Bella Swan για έναν παράξενο βαμπίρ ονόματι Edward Cullen που φωσφωρίζει στο φως του ήλιου, και που έρχεται σε κόντρα με τα φιλικά της συναισθήματα για έναν κρυφό αρχικά λυκάνθρωπο,τον παιδικό της φίλο Jacob, μου άρεσε η κολλεγιακή προσέγγιση στη ζωή των βρικολάκων και η αντιμετώπισή της οικογένειας Cullen σαν outcasts και freaks, όπως επίσης το σπίτι των Cullens άγγιξε τις αρχιτεκτονικές μου χορδές που πάντα διεγείρονταν με τέτοιου είδους σπίτια μες την φύση.Ως εκεί λοιπόν όλα καλά.Άλλωστε ήταν αρκετά διασκεδαστικό να βλέπεις μια χαριτωμένη ομάδα βρικολάκων να παίζουν baseball υπό τους ήχους κεραυνών και του Supermassive Black Hole των Muse...αν μή τί άλλο είχε ένα στυλ, ακόμη και στο original soundtrack
Στη δεύτερη ταινία Twilight:New Moon...κοιμήθηκα.Θες το φεγγάρι στον τίτλο που σε προϊδεάζει για το καληνύχτα, θες γιατί η εισαγωγή των λυκανθρώπων στην πλοκή δεν με ενθουσίασε, θες γιατί απλά η ταινία ήταν κάτω του μετρίου, θες επειδή το πολύ το κυρελέησον το βαριέται κι ο παπάς (αλήθεια, πόσες φορές ο Edward έλεγε I love you Βella??) όλη η ιστορία άρχισε να ξεφουσκώνει.Και το μακιγιάζ των βαμπίρ σαν κάτι να έπαθε κι έφερνε περισσότερο σε ομάδα αλευρωμένων μπακαλιάρων ενώ τα μάτια τους έγιναν πιό χρυσαφί κι από χρυσόψαρα.Ααα κι εμφανίζονται για πρώτη φορά οι προαναφερόμενοι ανώτεροι σε τάγμα βρυκόλακες Volturi, προς το τέλος της ταινίας, με περίεργες και ασαφείς για το καλό των ηρώων διαθέσεις.
Στην τρίτη ταινία  Twilight:Eclipse, τα πράγματα γίνονται πιό σκοτεινά από τη μια,ενώ από την άλλη ξετυλίγεται ένα ιδιαίτερο ερωτικό γαϊτανάκι άνθρωπος-βαμπίρ-λυκάνθρωπος οπότε ας πούμε πως ήταν πιό πικάντικα τα πράγματα.Λίγο το δίλημμα της Bella:λυκάνθρωπος ή βαμπίρ;; Jacob ή Edward?οι εξελίξεις κύλησαν γρηγορότερα.Ααα και οι Volturi έκοψαν βόλτες μέχρι τα μέρη της οικογένειας Cullen με μυστήριες και εχθρικές αυτή τη φορά διαθέσεις..Με τούτα και με εκείνα η Bella έκανε την επιλογή της, κι ο Edward άλλαξε επιτέλους την κασσέτα με αυτήν που αναγράφει : Marry me Bella!!!
Κι ερχόμαστε στην 4η ταινία Twilight : Breaking Dawn (1ο μέρος, για να μή χαθούν τα λεφτά).Καλύτερη σκηνοθεσία από τις προηγούμενς, χλιαρή μουσική επένδυση των σκηνών, μήνας του μέλιτος μέχρι τα μισά, δράση από το δεύτερο μισό, κατά την εγκυμοσύνη της Bella Swan με δόση anorexia nervosa...και λίγο από το μωρό της Ρόζμαρι στο τί είναι επιτέλους αυτό το έμβρυο που τρώει τα σωθικά της γυναίκας(επιτέλους) Bella!!Αποδεικνύεται πως είναι μια πανέμορφη μπεμπέκα και η Bella γίνεται επιτέλους κι αυτή εκτός από μάνα και όμορφο καλοχτενισμένο και καλοβαμμένο βαμπίρ!!Αααα και μελλοντική πεθερά του Jacob!!!Κι έρχομαι εγώ και ξαναρωτώ: Μα...πού πήγαν οι Volturi?Σε όλη την ταινία αχνοφαίνονται σε ένα όραμα-εφιάλτη της Bella και μόνο αυτό...οπότε κι έμεινα με τα ανώτερα βαμπίρ στην αναμονή.
Όπως προανέφερα θα περιμένω να δω, όπως και στον Χάρρυ Πότερ, το τελευταίο μέρος για να κάνω τον συνολικό απολογισμό του φαινομένου(;;;)-αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι-του Twilight.Μέχρι τώρα ωστόσο η γνώμη μου για το σύνολο των ταινιών παραμένει χλιαρή.μέχρι αποδείξεως του εναντίου, φυσικά αν αυτό υπάρξει. Τείνω να πιστεύω πως οι συμπαθητικές και οικείες φατσούλες των πρωταγωνιστών, σε συνδυασμό με το διαχρονικό λαβ στόρι-δίλημμα, το μοδάτο και με "δύσκολα"ονόματα (δες Thom Yorke των Radiohead) στο soundtrack, (τους Muse δεν τους χαρακτηρίζω δύσκολους, άλλωστε τελευταία είναι παντός καιρού) καθώς και η έλξη που άσκησε το Twilight στην πλειψηφία του κοινού των social media εξηγούν ως ένα βαθμό την αποδοχή των βιβλίων και των ταινιών.
Ολοκληρώνοντας κι αυτή την κινηματογραφική βραδιά, μου έκανε εντύπωση όλη αυτή η "διαδικτυακή λύσσα" των απανταχού fans της ταινίας για να δουν - μάθουν το νυφικό που θα φορούσε η Bella στον γάμο της με τον Edward!! Τέτοιο γκαϊλέ είχαμε να βιώσουμε από την εποχή της "δημοσιογραφικής λύσσας" για νυφικό που θα φορούσε η Kate Midlenton στους βασιλικούς της γάμους με τον πρίγκηπα William, το καλοκαίρι που μας πέρασε.Θα πώ βέβαια ένα τεράστιο μπράβο στον πολύ καλό οίκο της Carolina Herrera για το υπέροχο νυφικό που τελικά απολαύσαμε στην ταινία, με πολλά δανεικά σημεία από το φόρεμα-παρανύμφου που φορούσε η αδερφή της προαναφερόμενης δούκισσας του Cambridge ,Πίπα(;;;!!) Μίντλεντον!!!Τυχαίο;;;Δε νομίζω!!

Valhalla...χωρίς λόγια...

In the beginning there was only man and nature...Men came bearing crosses and drove the heathen to the fringes of the earth...
Με αυτή την πολλά υποσχόμενη εισαγωγή ξεκινά η ταινία που εγώ νόμιζα πως θα δω.
Πρώτα με τράβηξε ο τίτλος.Valhalla Rising, θα έχει Vikings,δράση και λοιπά.Μετά λέω Mads Mikkelsen : ταλαντούχος Δανός ηθοποιός, μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις από το Casino Royale και τον Le Chiffre του.Τον σκηνοθέτη δεν τον είχα προσέξει.Μετά το Drive συνειδητοποίησα πως επρόκειτο για τον Nicolas Winding Hefn σε πιό ευρωπαϊκά κι αυτοσχέδια σκηνοθετικά μονοπάτια, πριν την καταξίωση.
Σαφώς είναι μια ταινία που δεν χρειάζεται υπότιτλους αφού ζήτημα να υπάρχουν 5 διάλογοι μεταξύ των ηθοποιών.Επίσης μάταια περίμενα από τον One Eye που υποδύονταν ο Mads Mikkelsen να αρθρώσει έναν φθόγγο.Νομίζω πως δεν έχω ξανακρεμαστεί περισσότερο από στόμα ηθοποιού, μπας κι ακούσω κάτι.
Ωραία καδραρίσματα,καμία σχέση με Vikings, παρά μόνο μια αλληγορία για τον χριστιανισμό και το πώς επιβλήθηκε σε αλλόθρησκους, αυτό τουλάχιστον κατάλαβα εγώ, και πολύ αργοί ρυθμοί...
Αλλιώς...χωρίς λόγια...

I don't carry a gun. I drive.

 

Ένας αινιγματικός οδηγός.Μια ληστεία.Και κάπως έτσι ξεκινά το ταξίδι.
Ο ήρωας της ταινίας ζει διπλή ζωή.Από τη μια εργαζόμενος φανερά ως κασκαντέρ οδηγός σε επικίνδυνες σκηνές κινηματογραφικών ταινιών, κι από την άλλη, οδηγός-διεκπεραιωτής επικίνδυνων και παράνομων αποστολών.Μέσα σ'αυτόν τον παράταιρο συνδυασμό βιωμάτων, προκύπτει κι ο έρωτας στο πρόσωπο μιας παντρεμένης γειτόνισσας και κάπου εκεί τα πράγματα περιπλέκονται.
Τί γίνεται όταν ένας ταλαντούχος σκηνοθέτης και ένας υπερταλαντούχος ηθοποιός συνεργάζονται μαζί στο ίδιο πλατό;Δημιουργείται μια από τις πιό μαγνητικές ταινίες της χρονιάς.
Μια ταινία κυρίως 2 ταχυτήτων:Αυτή του σκηνοθέτη κι αυτή του πρωταγωνιστή της.
Ο άρτι βραβευμένος στις Kάννες Nicolas Winding Refn χαρίζει υπέροχες λήψεις νυχτερινής οδήγησης στους σκοτεινούς κι υποχθόνιους δρόμους του Los Angeles, με μια απίστευτη ρετρό διάθεση που σε κάνει να πιστεύεις πως η ταινία θα μπορούσε να γυριστεί και στα 70s. Σ'αυτό βέβαια συμβάλλει και η επιλογή των μουσικών θεμάτων-τραγουδιών που ακούγονται κατά τη διάρκεια της ταινίας, τα οποία ενώ έχουν ηχογραφηθεί εν έτει 2007-2011, ηχητικά ταιριάζουν γάντι στην ρετρό αίσθηση της ταινίας  Παράλληλα η ρεαλιστικότητα των βίαιων σκηνών τονίζει ακόμη περισσότερο την αληθοφάνεια και προσδίδει στην ταινία τον απαραίτητο σκοτεινό τόνο της εγκληματικότητας.
Στο ρόλο του λιγομίλητου "ήρωα" ο υπέροχος Ryan Gosling.Πατώντας στα πρότυπα του Bullitt με τον αξεπέραστο Steve McQueen, αποδίδει τέλεια την ψυχρή εσωτερικότητα του ανέκφραστου επαγγελματία οδηγού.Εντύπωση κάνει ακόμη πως ενώ ο ήρωας χαρακτηρίζεται από έντονη εσωτερικότητα στον τρόπο έκφρασης, το τιμόνι αποτελεί την επέκταση των συναισθημάτων του, είτε όταν πρόκειται για θυμό είτε ακόμη και για τον έρωτα.
Κι εδώ θα κάνω μια εκτενέστερη αναφορά στον πιό ταλαντούχο κατ'εμέ ηθοποιό της γενιάς του, που για τον οποίο επίσης διαβάζω πως είχε τον πρώτο λόγο στην δημιουργία αυτής της ταινίας, τόσο ως προς την επιλογή του σκηνοθέτη, τις ενδυματολογικές επιλογές και  την δημιουργική ανάμειξή του σε πολλές σκηνές.Σε όσες ταινίες έχω δει τον Ryan Gosling συνειδητοποιώ πως έχει έναν απίστευτο τρόπο να απορροφά τις ιδιαιτερότητες κάθε ήρωα που υποδύεται, με τα εκφραστικά μέσα του σώματός του, όπως με το βλέμμα, τις κινήσεις, τον τόνο της φωνής του.Φέτος νομίζω πως θα είναι η χρονιά του αν δεν επικρατήσει ο Leonardo DiCaprio που έρχεται φορτσάτος με το πολυαναμενόμενο και πολλά υποσχόμενο J.Edgar Hoover.
Πολύ καλοί όλοι οι ηθοποιοί στους δευτερεύοντες ρόλους και κυρίως απίστευτα γλυκιά η Carey Mulligan που αγγίζει και βγάζει προς τα έξω την πιό στοργική πλευρά του ήρωα.
Βλέποντας την ταινία, αφήνεσαι στους ρυθμούς της.Και ναι...σου δημιουργείται μια άκρατη επιθυμία να μπεις σε ένα αυτοκίνητο, να βάλεις μουσική και να χαθείς στους δρόμους της πόλης σου, νύχτα,άγνωστος μεταξύ αγνώστων, ζώντας γιατί όχι; τη δική σου περιπέτεια.Συνεπώς πολύ πετυχημένη η χρήση της προστακτικής στον τίτλο της ταινίας.Drive...
Υ.Γ.:Μπορώ να έχω κι εγώ το τζάκετ με τον σκορπιό του Mr Gosling?Κάτι μου λέει πως θα γίνει από τα πιό διαχρονικά ενδυματολογικά κομμάτια στην ιστορία του σινεμά.

Ciascuno a Suo Modo

"Καθένας με τον τρόπο του..."
Η χρήση του τίτλου του γνωστού έργου του Ιταλού δραματουργού και μυθιστοριογράφου Luigi Pirandello, δεν είναι τυχαία.Ο εκλιπών σπουδαίος Λυκούργος Καλλέργης, για τον οποίο γράφονται οι παρακάτω γραμμές, ήταν ο μόνος Έλληνας ηθοποιός που έχει τιμηθεί με το βραβείο Pirandello.Η πορεία του Λυκούργου Καλλέργη επί τουλάχιστον 70 χρόνια στα θεατρικά δρώμενα,(εμφανίστηκε πρώτη φορά στο θέατρο το 1934), αποτελεί αντικείμενο μελέτης για το πώς αποκτιέται η θεατρική παιδεία : Ρόλοι κλειδί σε ταινίες ,μεταφράσεις έργων του Τσέχωφ, συμμετοχή στο Εθνικό Θέατρο, και ιδρυτικό μέλος του Θεάτρου Τέχνης, είναι μόνο ένα δείγμα της τεράστιας διαδρομής του.
Ο Λυκούργος, όπως πάντα «παρών» στα γενικώς δρώμενα, γίνεται και συγγραφέας με το βιβλίο του "Στο διάβα του πολυτάραχου 20ου αιώνα",  πρωταγωνιστώντας έτσι σε μια από τις σημαντικότερες «σκηνές» ενός βίου που συμπορεύτηκε σε όλες τις κοινωνικοπολιτικές και θεατρικές, με κάθε έννοια «περιπέτειες».Έφυγε πλήρης ημερών, με μια καριέρα άξια αναφοράς και θαυμασμού.
Παρατηρώντας την πορεία των μεγάλων καλλιτεχνών που φεύγουν, συνειδητοποιώ ένα πράγμα:Αυτοί οι άνθρωποι δεν σταμάτησαν ποτέ να εξελίσσονται στην τέχνη τους.Δεν έπαψαν να "ψάχνονται"  και να υπηρετούν την τέχνη που επέλεξαν να ακολουθήσουν από καρδιάς-κι όχι για τα χρήματα-, από διαφορετικά παραγωγικά πόστα.Διάβαζαν πολύ, μελετούσαν, μετέφραζαν έργα, ανέβαιναν σε άλλο επίπεδο, όχι για λόγους προβολής, αλλά για την προσωπική τους καλλιέργεια.Διάλεγαν το δύσκολο δρόμο, όπου μέσα από την τέχνη τους γνώριζαν και τον εαυτό τους.
Αυτό βέβαια ισχύει για κάθε άνθρωπο, κι όχι μόνο για τους καλλιτέχνες. Μέσα από την έρευνα, την  τη μελέτη και την επεξεργασία, επέρχεται η αυτογνωσία μας.Με τον όρο παιδεία δεν εννοούμε μόνο την υποτυπώδη εκπαίδευση που λαμβάνουμε στα παιδικά μας χρόνια, αλλά κάτι ευρύτερο και διαρκές, που τελειοποιούμε καθόλη τη διάρκεια της ζωής μας και συνάδει με την κουλτούρα μας.
Από αυτό εν τέλει πάσχει η Ελλάδα σήμερα.Από μια έλλειψη θέλησης για εξέλιξη και διάθεσης να μπει στα βαθειά, αλλά να χαραμίζεται στις ευκολίες και το βόλεμα της καθημερινότητας.Πάσχει από την έλλειψη Παιδείας στην ουσία της.
Όλοι αυτοί οι μεγάλοι καλλιτέχνες αφήνουν πίσω τους, καθένας με τον τρόπο του, μια σπουδαία παρακαταθήκη.Όχι μόνο τα έργα τους, αλλά και την πορεία της ζωής τους.
Για εμάς που μένουμε πίσω κι εμπνεόμαστε από αυτούς, δύο επιλογές υπάρχουν: Ή επιλέγουμε να μείνουμε στάσιμοι, ή εξελίσσόμαστε.Διαλέγουμε τη διαδρομή μας για τον κοινό προορισμό...